Старонка:Лукішкі (1929).pdf/84

О, СУМНА ВЯСНОЙ…

О, сумна сядзець мне вясной ў вастрозе,
О, цяжка дзянькі каратаць.
Лепей памерці на полі, дарозе,
Чым ў дні маладыя стагнаць.
Чуць усёй душою вясну расквітнеўшую,
Птушак аддалены сьпеў…

О, сумна вясной ў турме акалеўшай,
Сумна вясной у турме!
І нібы ад сну ты часамі прачнешся,
Як думка маланкай ў мазгох зіхане.

І нібы рабіна душой страсянешся,
Здаецца, хтось шэпча на вуха табе:
„Ня думай аб сьмерці, ты мой, чалавеча,
Ня вечна-ж ты будзеш ў вастрозе сядзець,
Ня вечна ў даль праз жалезныя краты
Ты будзеш так сумна глядзець.