Старонка:Лукішкі (1929).pdf/92

НЕ ДЛЯ ІХ ЗАЦЬВІТУЦЬ ПРАЛЕСКІ

Прысьвечаю Грамадзе.

Не для іх зацьвітуць пралескі,
Не для іх чарэмхі наквець.
Толькі мроі аб родных вёсках
Будуць ў сэрцах ярчэй гарэць.

Ім ня бачыць палёў і сонца,
Спапяліцца іх сэрца на толь.
Па радзімай і любай старонцы
Узгадуюць нястрыманы боль.

209 адцьвіўшых летаў,
209 сьцюдзёных зім, —
Ласкай сэрца ня будзе сагрэта
Між скляпеньняў панурых сырых.

Дзень і ноч іх пільнуюць краты,
І чатыры вузкія сьцяны,
Нк ўцячы ім да роднай хаты,
Дзе зялёная ніва шуміць.