Старонка:Лучынка (1914). Кніжка 1.pdf/23

Міхаська.

Міхась вельмі не ахвотна на гэты сьвет прыходзіў. Тры дні радзіўся. Людзі рукамі махнулі: „нічога ня будзе ні з мацеры, ні з дзіцяці“, казалі. Толькі на чацьвёрты дзень: „угай, угай“, загаласіў на ўсю хату народжаны хлопчык.

Матка глянула: Божэ, якіж брыдкі! хаця б шчасьлівы быў… зашэптала бедная кабета, хацела пацалаваць дзіця, адкрыла вусны, але не стала сілы…. заціхла…. Заціхла так, як песьня часам ціхне на найжаласьнейшым сваём слові….

У хлопчыка насок з добрую бульбачку; барада — брылём закручана, праз усенек левы тварычак чырвоная пляма радзіма. Адно вочка глядзіць у правы бок, другое — ў левы. „У Імяйца i Сына“ ось гдзе Божа кара!!“.… ледзь здоляла прабалбатаць бабуля, купаючы першы раз дзіця.

Міхася-сірату запіхнулі ў запечак; так ён там і рос, не мяркуючы, як тое дзікае зельечка пад абваліўшымся тынкам.

Адзін раз зімой парасяты, гуляючы, адкінулі качаргу, памялу і розны іншы гаспадынін рыштунак. Запечак разявіў чорны рот, а у ём, як белы зуб, паказалася сьветларусая галоўка Міхася. Сонейка на тую пару, праз вакно улезшы, блудзіла па хаці і, убачыўшы Міхася, падумала: бедны хлопчык! Улезла на прыпечак, ды давай забаўляцца з Міхасём: лып, лып! па галоўцы дзіцяці колькімі праменямі. Хлопчык у кудлачках аж паскрабецца з дзіву. А слонка лып, лып! дрэчыцца далей. Міхась пачаў лавіць — сонейка за косы, а тое с прыпечку — гоц, ды за дзьверы. Міхалюк у аднэй сарочцы ў дагонку на падворак: пазаплоткамі ляціць, цешыцца, сьмяецца. Ажно скуль ня вырвенца Воспа і ідзе, брыдзе, пад нос мармочэ; спаткаўшы Міхася, аж заіржала з радасьці, паганка. „А мой ка сякі, а мой ты такі“…. кінулася да Міхася цалаваць, абымаць…. „Адхініся, лупатая!“…. чуць ня ўдэрыў яе Міхась, дый лататы ў хату.

Калі распаліць пасьля хлопца; мурашкі па скуры гіжаць і у падошвы смаляць.

„Гвалт“ — крычыць мачыха, „гэтаж у Міхася воспа, ён і мае дзеткі заразіць“. Што тут рабіць? Параіліся, ды яшчэ глыбей Міхася у запечак засунула.