|
Вучыся, дзіцятка, вучыцца патрэба. Бацька. |
Сьляды старыны.
З высокай гары, як красачка з зеляніны, паважна глядзіць на ваколіцу старынны замак, абведзены высокімі пасівеўшымі сьценамі.
Калісь — у даўные часы, як ля гэтых сьцен гарцавалі ворагі, жадаючы лёгкай пажывы і крыві, з байніц грымелі гарматы, шлючы, шалёные кулі ў непрыяцельскі стан.
Цяпер блізка веку тут ціха і спакойна; замак вясёла пазірае ў неба, меняючы час ад часу свой выгляд пад рукамі чэлавека.
Не гудзяць і не кратаюць старыны кулі, ня гінуць ад іх бяз ліку людзі; жыцьцё плыве, як вада ідзе…..
Высокі акамянелы вал, заросшы высмаленай ад сонца травой і мейсцамі вышчэрблены мінамі непрыяцеля, як даўней, так і цяпер горда трымае на сваіх магутных плячох старыну. З высокіх байніц, быццам лютые зьверы, нема глядзяць у туманную даль гарлачы загрышпанелых гармат, адкуль з адважных рук выляталі с шалёнай сілай кулі, нішчачы усё, што спатыкалася на дарозе.
З высокай вежы зіяе і пераліваецца ўселякімі калёрамі на сонцы крыжык, а там званы, што калісь сваім працяжным рэхам ззывалі ў невялічкую каплічку людзей.
Маліліся тут шчыра, з вялікай верай, пад вялікай верай, пад гром гармат, маліліся і ў часе спакою.
Адсюль ішлі на валы, а адтуль ужо каго куды пакіраваў лёс….
Прайшлі вякі, а пра гэта арлінае гняздо і тых ваякаў, што змагаліся тут да апошняго уздоху, баронючы сваё право — не забылі.
Вялікіе абшарные пакоі са старасьвецкімі мэблямі і партрэтамі знатных ваякаў сьведчаць памятнікам старыны. Глянуўшы на малюнкі партрэтаў, вочы не зразу адарвеш, жадаецца угле-
