Старонка:Лучынка (1914). Кніжка 4.pdf/20

— Ну, то я хоць адзін пабягу, мо каго напаткаю: прывяду — памогуць, выратуюць, прынадзеіваў хлопчык.

— Бяжы, дзеткі, бяжы, толькі не заблудзіся, бо дарогі пэўна ані слядзінкі, — перэдасцерагаў старэц.

Хлапец рвануўся ў бок і што маючы сілы пусьціўся па зацярушанай снегам дарозе. Бягучы і валяючыся ат сілы ветру, ён што раз агледаўся, дзе пакінуў дзеда, то зноў зварачываўся к вёсцы, каторая ўжо сумна паказывалася с пад вялікіх сувеяў. Сілы яго, здавалося, ня толькі ня ўбывалі, а ешчэ прыбывалі. Але вось урэшце і вёска. Уляцеўшы ў першую хату, ён толькі дух перавёў і з усей сілы закрычэў: „ратуйце!! дзядулёк у полі змерзне!“.

— Што ты, хлопчэ! дзе? дзе? які дзядулёк? пасыпаліся пытаньні перапужаных хатніх.

— Там! там! за вёскай… у лагчынцэ… пры пні… чуць зьменяючы дух, растлумачваў хлопец.

Заварушыліся, загудзелі ў хаце, як у вульлі: хто кінуўся каня запрагаць, хто апранацца, хто ешчэ дапытываў хлопца.

У скорасьці ёмкі буланы конік прымчаў двух мужчын і хлопца ў лахчынку.

Там — пры пні, поўзавеяны сьнегам, сядзеў скуліўшыся дзядуля. Мужчыны кінуліся разгортываць сьнег, а хлопчык, прытуліўшыся, да старога, хухаў яму у твар і то крычэў, то быццам прасіў:

— Дзядулёк! ачніся! ачніся, мой даражэнькі! Дзядуля! гэта я — твой Васілёк — ачніся, залаценькі мой! і, кінуўшыся перад ім на калены, заплакаў.

Ледзь-ледзь заварушыліся пасінеўшые вусны старога дзеда, цяжка паднялася дрыжачая рука яго і апошні раз пагладзіла галоўку малога Васілька…

Галубок.