Старонка:Лучынка (1914). Кніжка 4.pdf/33

Да дзеучатак.

Дзеўчаткі! агляніцеся кожная ўвокал сябе: колькі расьце каля хатак вашых крапівы, палыну, ды рожнай іншай дзікухі! Толькі дзе ня дзе рукой працавітай, рупнай дзяўчынкі ў гародчыку пасаджаны кветачкі.

Ах, як міла апынуцца каля такой хаткі! Ешчэ не падышоў, а ўжо жоўты кракос вясёлым вочкам прыязна табе падміргівае; чырвона еаргіня важна ківаецца ў паклоні; сіва пахучая мята апусьціла аслабелые ад сьпякоты лісточкі і як бы кажэ: „выбачай, што не магу прывітацца“; дробнымі гузічкамі сьмяецца нізкі румянак суседкі мяты; толькі павітуха-фасоля не мае часу: перавесілася праз тын у чужы агарод варыўны і гутарку вядзе з бацьвіньням.

У такі гародчык выдзе нядзелькай рупная дзяўчынка: галоўка ўчэсана, сарочка белая, спаднічка хвалдавана; сама як кветачка жывая між сястрычкамі гародчыку.

Шкада, што ня ўсе такіе рупные дзеўчаткі, як гаспадынька пекных красачак! Трапляюцца між вамі і такіе, што пры спатканьні, хоць вочы ў кішэнь хавай: зязюлька — не зязюлька, ні то дзяцел перасты: ў латачкі, крапіначкі; шчочкі — мурзаты, ручкі — брудны, ножкі — закарэлы; але ешчэ не канец усяму, зазірнеш у хату такой дзяўчынкі: курачкі шпацэруюць па стале, на лавах хоць ячмень сей — такі чэрназём, цюцька пасудзе чысьце…

Часта бацькі, або суседзі рукой махаюць: байкі, кажуць, падростак, за два гады не пазнаеце — так выгладзіцца, нябось тады і стол вышаруе, як будзе спадзевацца сватоў.