Надзеяй пацешым сябе, ды больш ні слова — чаго добрага разыдзецца дрэнная слава…
Верым, што выйдзе дзеўка, як звон, але покуль што ўвокал хаты лебеда расьце, бадылі крапівы аж у шыбы стукаюць. Няпрыемна каля такой хаткі праехаць, ці прайсьці.
Дык вось, покі весна, зварочваемся да ўсіх дзеўчатак нашых с просьбай: засейце, сястронкі, свае гародчыкі кветачкамі, а братоў папрасіце, каб пекна абгарадзілі. Што важнае: за якіе два адвячоркі тынок можа быць гатовы. Самі ўбачыце, як пасьля добра пасядзець у такім гародчыку сьвяточным днём. А ў восень — мы ўжо ад сябе зьвернемся да вашых братоў, каб дрэвачкаў пасадзілі.
Калі з ахвотай адны і другіе атклікнецеся на нашу просьбу, то на зарок самі зьдзівіцеся, што так вёска перэмянілася: ўся будзе у кветках, дрэўцы пасаджэны; чужынец, едучы, падзівіцца; свой чэлавек, праходзючы, пацешыцца.
Рэдакція-ж „Лучынкі“, даведаўшыся праз сваіх чытачоў у якіх дзеўчатак пякнейшые гародчыкі, прышле ім гасьцінца — насеньне рожных кветачак.
Цетка.
Свая почта.
Ракау, В. Ц—овічу. Пасылаем вам пробные „Лучынку“ і „Саху“. З іх вы будзеце бачыць, што і як трэба пісаць. Папрабуйце прыслаць ешчэ што колечы прозай; каб пісаць прыдатные да друку вершы, трэба ведаць усе правілы, як іх складаць. Для добрага вершу мала таго, каб толькі сходзіліся канчаткі у строчках.
М-скай, з Могілеушчыны. Рэч — нішто, толькі задаўгая да „Лучынкі“; прышліце тые, а каторых упамінаеце.
К—ск, Г—анскому. Нарэкаеце на непрыхільнікаў: іх усюды болей, чым трэба; толькі вытрывалай і шчырай працай перэканаеце іх. Не трацьце веры у справу — ўсё жыцьцё ешчэ перад вамі.
Поляні, Н. Ау—эвічу. Гэтае апаведаньне ёсьць надрукавана ў расейскіх хрэстамаціях: „Живое Слово“ ст. 19, стр. 28 i ў „Роднай Рѣчи“" ч. I Соколова, ст. 74, стр. 41.
Падобны, але ня зусім такі, прыпадак быў некалісь у Міншчыне — ў лясох Ваньковіча.
П. А. Кол—аку. Пры разгадках нельга пераменіваць назначэнага рысунку, як на гэты раз вы зрабілі з № III, бо гэткая разгадка ня будзе лічыцца.
