Кветка папараці.
Фантастычны абразок.
(Лес. Ноч. Месяц сьвеце. Чалавек у вясковай вопратцы выходзе з лесу; узгляд яго мутны, павароты цікаючыся, пярэпалоханые).
Чалавек.Гадзіны уюцца клубком,
Выюць у імшарах ваўкі,
Вось чорт ляціць за чартом,
Б‘ючы хвастамі ў бакі…
Ведзьмы з балота паўзуць —
Усе ў балотнай ціне,
Штосьці жудліва пяюць,
Гразьзю кідаюць у мяне…
Енчэ пад нагамі мох,
Штосьці ўсё брэшэ ў кустах,
Валежнік ліпне да ног,
Па сьпіне бегае страх…
Іду, а ведзьмы за мной —
Вочы гараць іх агнём…
Во — як лятуць грамадой,
Во-во — аж стогне дзесь лом…
Не — я ўжо больш не магу —
За што ж мук столькі дарма?
Выбіўся с сіл у бягу —
Кветкі ж німа і німа…
(азіраецца)
Лягу лепш — урыюся ў мох,
Вочы схаваю ў руках,
Моʻ ня угледзяць, дзе я лёг,
Мо крыху ўвоймецца страх…
(Кладзецца і пачынае дрэмаць).
(Лес асьвечываецца раптам бледна зеленаватым сьветам; з горкі спушчаюцца да чалавека русалкі: валасы распушчаны, белые вопраткі спадаюць да зямлі вольнымі складкамі, на рукавох даугіе разрэзы. Наперадзі ідзе адна, трымаючы у руках кветку папараці. Усе русалкі маюць паначэпляные на галовах і на адзежы зеляніну і дробные кветкі).
Русалка 1-я (становіцца над чалавекам):
На сіле разбіты,
Вярэскам прыкрыты
На моху ён ціха ляжыць,
А над галавою
Цьвет шчасьця зарою
