ў другі бок за Вінцэнтавым сынам. Ён раптам вярнуўся туды, дзе стаялі Андрэй з Уладзем, і растлумачыў:
— Тут гэта от дзеля чаго. Каб усіх гаспадароў паўцягваць сюды. У вялікі гурт дык ня лішне яны паквапяць, а так — дык усе пойдуць. Тады ўся ваколічнасьць наша будзе колгасаўскаю.
— А як ня пойдуць? — як сьледчы, запытаў Уладзя, глянуўшы на Андрэя.
— Пойдуць.
— Што, ты пытаўся ў іх?
— Пытаўся.
— Ну й пойдуць?
— Усе.
— І падумаўшы:
— Нават Бушмар.
— Ён, мусіць, самым першым пойдзе? — здагадаўся Андрэй.
Але той таксама здагадаўся, што гэта допыт:
— Ён ня хоча, але, дзеля спакою, і яго трэба завалаць.
— Ён табе патрэбен?
— Я не пра сябе аднаго дбаю.
— Ты за ўсіх! — усьміхнуўся Ўладзя.
Той падаўся ад студні.
У той вечар шмат колгасаўцаў непакоіліся вельмі. Хмурна думаў Андрэй, а на Ўладзевай кватэры сабраліся хлопцы. Пакойчык быў невялічкі, дзьвярыма ў прасторную зборню, дзе раніцамі жанчыны зносілі карміць малых дзяцей. Стала яшчэ ня было, а можа
