Там Ўладзя хадзіў яшчэ па двары. Узбуджанасьць гнала ад яго ўсялякую ўтому. Ён стаяў з вартаўнікамі, так хадзіў. Пасьля падаўся ён да Андрэевае кватэры — пераспаць да раніцы. Ля ганка, дзе дубы (лесавыя пасланцы ў поле) застылі ў перадранішняй дрымоце, цямнела ў водбліску неба чалавечая постаць.
— Аміля! — пазнаў ён.
Яна маўкліва глянула на яго.
— Што думаеш?
Яна адказала не адразу:
— Так… Нічога ня думаю… І пра ўсё думаю… думаецца…
Пасьля яшчэ:
— Як даўней усё…
— Што?
— Жылося…
Яна ня скончыла свае думкі, чамусьці ўсьміхнулася і глянула ціха і спакойна на яго. Вочы яе чуліся ў змроку і голас усё меў у сабе сьляды трывожнай зьнерваванасьці:
— А ты адзін ходзіш… чаго?..
Але ён нічога не адказваў. Ён узяў яе за руку, другую яна сама працягнула яму.
— Родная… ты…
Яны пайшлі да Андрэя, несучы ў сабе радасьць сваёй новай блізкасьці.
Назаўтра зноў позьняе лета зіхацела сонцам. Дзень быў капатлівым, гарачым. Надвечар меўся адбыцца сход. Сход зьбіраўся быць бурным і доўгім.
