— Вазьмі, — яшчэ раз сказаў і працягнуў у руках сыр.
— Не вазьму. Давай усе гуртам яго зьямо.
Ён ня ведаў што рабіць з сырам, схаваць яго назад ці пакінуць на таварышавым ложку. Але тут сам таварыш дапамог яму — забраў сыр і тут-жа ўсе гуртам зьелі яго. З таго часу Бушмар яшчэ большым ваўком зрабіўся, а яму яшчэ больш сталі надакучаць.
— Не колектыўны ты чалавек. Зьвераваты.
— Дзікі і нялюдзкі.
— Ты-ж ніколі чалавеку, каб прышлося, не паможаш, калі ў таго ня будзе чым адплаціць табе.
Бушмар раз у такі момант усхваціўся і размахнуў сваімі шырокімі плячыма. У адну руку згроб нешта з траіх і шпурнуў на блізкі ложак. Кароткая шыя яго густа пачырванела, ён моцна і шумна дыхнуў. Тады з ім ужо мала загаворвалі. Твар яго стаў жорсткім, бровы часта ссоўваліся.
Калі вышлі з гораду, дачыненьні між ім і таварышамі сталі лепшымі. Бушмар стаў сам загаворваць з усімі. Але ня быў ніколі ў вялікім гурце — любіў адзіноцтва і нават кватараваць застаўся ў сялянскай хаце адзін, без таварышаў. Ён тут трохі здружыўся з гаспадаром хаты. Калі льга было ад службы, вельмі ахвотна ішоў у гумно малаціць і тады ажыўляўся:
— Чалавек без работы ня можа доўга быць, хіба толькі спрадвечны лайдак, або каторы змалку ня прывык.
Тады-ж нейк раз ён, разгаварыўшыся, прызнаўся гаспадару, што трохі каецца, што пайшоў служыць:
