Польскія салдаты стаялі тады густа па ўсіх суседніх вёсках. Бушмар жыў у сваім звычайным жывым спакоі. Раз у два тыдні выяжджаў у пастарунак на стойку з фурманкаю, а больш, як і заўсёды, мала дзе яго хто бачыў. Вечарамі-ж ён падыходзіў праз свой лес да вёскі. Там ужо чакала яго Аміля. Часта яна выходзіла яму на спатканьне, тады ён вёў яе да лесу. Там садзіліся блізка адно пры адным на паваленай яліне. Лес ціха гуў, страсаючы з сябе сухія іголкі і сьнег. Сьнег быў і пад нагамі ў іх — абледзянелы, гладкі і ўлежаны. Яна мерзла на халодным дрэве, ён браў яе на свае калені, яна згіналася ў яго руках, рабідася маленькаю перад ім, бездапаможнаю. Часта ён дзеля жартаў пераносіў яе праз усю паляну да дарогі, адкуль яна бегла дадому, а ён стаяў пад ельнікаваю сьцяною і пільнаваў яе ўзрокам сваім. Замарожаная цішыня скоўвала поле, а гул лесу быў спакайнейшым за ўсялякую цішыню. Яна зьнікала з вачэй яго недзе ў цёмным міргаценьні сьцен і стрэх, а ён усё стаяў. Высокая постаць яго цямнелася на водшыбе за колькі крокаў ад лесу. Ён пасьля паволі паддаваўся ў свой бок, ніколі ня позьнячыся ў сваю мярлогу. Дзень назаўтра праходзіў ні доўга ні коратка — ішоў як ішоў у рабоце. А вечарам Бушмар зноў ішоў праз лес.
У той памятны для некаторых вечар Аміля была такая як і кожны раз — маленькая, блізкая. Яна нават больш, як заўсёды, праседзела ў яго на каленях. Але ўжо, калі ён памкнуўся давесьці яе да самага дому, яна сказала скрозь прынадны сьмех:
— Я адна перабягу, а ты ідзі.
