Той пайшоў далей ад дарогі, набраўшы з зямлі пад паху гатовых тычак. Мужчыны прыпыніліся ля дарогі.
З лесу, з-пад Бушмаравае сялібы вышла Аміля. Яна йшла шпарка, заклапочана. Брат памкнуўся быў пайсьці ёй насустрач, але пад цікаўнымі і хітрымі позіркамі мужчын застаўся.
Аміля падышла да яго адразу.
— Чаму Бушмар сам ня прышоў? — запыталася колькі галасоў разам.
Аміля адказала аднаму толькі брату:
— Ня прыдзе… Мяне прыслаў… Што тут хаця робіцца…
Яна спусьціла рукі й стаяла з сухой заклапочанасьцю. Глядзела на ўсю работу.
— Што гэта за чалавек, чаму ён вачэй не пакажа; а пасьля сьмяртэльнае крыўды не абярэшся, — загаманілі некаторыя мужчыны.
— Каб тут каморніка ня было, можа-б і прышоў, — засьмяяўся Амілін брат. — Што, невядома як яму цяжка з начальствам гаварыць?
Аміля бездапаможна глянула на брата. Той падступіў да яе бліжэй. Мужчыны заварушыліся па полі.
— Думаеш кідаць служыць? — запытаў брат ціха, адводзячы сястру ўбок.
Аміля паціснула плячуком і апусьціла вочы. Скрытнасьць цяпер удалася ёй.
— Кідай! што гэта не ўгаварыць цябе ніяк! І тады вырвалася з хаты ліха ведае чаго, як-бы ня можа памеркавацца разам. Гэта-ж ня вечна будзе цяснота ў хаце, зараз што-небудзь зробім. Кідай, годзе табе лі-
