Вясна тады ўбіралася ў сілу. На полі, на палянах і лесавых выцерабах, зазяленьвала ярына.
Навокал Бушмаравае сялібы зьявілася новая агароджа. За лесам, тут-жа пад бокам у Бушмара забялелі слупы на другую іншую агароджу. Дарога з лесу, што з Бушмаравае сялібы падалася ўбок, закруцілася пад самую рэчку — новы перароблены вясковы палетак адапхнуў яе.
Аміля з Бушмарам часамі, у нядзелю, калі быў час, выходзіла сюды за лес. Яна то, праўда, ішла ня разам з ім, а ззаду, як-бы назіркам. Ён выходзіў з хаты адзін, ён нікуды ня клікаў яе з сабою, калі йшоў куды так, без работы. Але яна даганяла яго, убачыўшы за брамаю. Сыходзілася з ім ужо ў лесе. Тады гаварыла:
— Можа мы сёньня ўдваіх да Андрэя пойдзем?
Ёй хацелася, каб гэта было, і баялася яна зводзіць іх.
Ён сьціскаў губы, хмурыўся. Адказваў не адразу, а ўжо калі яна начакаецца гэтага адказу:
— Ты-ж кожны вечар бываеш там.
Яна так ужо й ведае, што ён гэта скажа. Але яшчэ не паддаецца:
— Мала што я адна хаджу. Каб з табою калі ўдваіх пайсьці, мне гэтак хочацца… Лявонка…
Яна ведае, што на гэта ён ужо нічога ня скажа. Толькі як-бы дзеля таго, каб разгледзець што па дарозе, ці ў полі, адвернецца ён і колькі хвілін ня зьмігне з аднаго месца. А там і Андрэеву хату відаць на ўзгорку, другая з краю. Разьбіты маланкаю клён гнецца пад растрэсенаю страхою, развалены комін накрыты
