— Я хачу у падсуседзі да цябе.
Бушмар траціў цярплівасьць — ён сам ніколі не жартаваў і да людзкіх жартаў ня прывык. Вінцэнты-ж адразу пасталеў, гэтак як напусьціў-бы на сябе жартаўлівасьць:
— Ты-ж чуў пэўна?
— Што?.. Нічога я ня чуў.
Бушмар як мае быць ужо ўстрывожыўся. Вінцэнты больш ня мучыў яго сваімі жартамі:
— Падсуседзі — ні падсуседзі, а хаўрус з табою хачу зрабіць. Уцячы ў лес да цябе хачу. Хлопцы мае самі прыслалі мяне да цябе… Дарогу тваю адапхнулі? Палетак паўзлес адрэзалі? На гэты бок лесу залазяць? Андрэй арудуе? І арудваць будзе, бо ён на цябе вока ня мае. Ён пытаў (сам я чуў) у Амілі нядаўна — ці запісана яна ў гэтым рабачкоме…
Вінцэнты раптам спыніў гаворку і палажыў рукі на полы вопраткі. Расьцягнулася ніжняя губа, стала тоненькаю і мяшкі пад вачыма пачырванелі. Ён трошкі прысеў, трошкі нагнуўся да Бушмарава вуха. Спачатку так памаўчаў, пасьля захіхікаў:
— Хі-хі-хі, хі-хі-і-і…
Бушмар зусім зьдзівіўся. Аж злосьць папаўзла па твары яго.
— Хі-хі, гэта такі нядурны нехта выдумаў, імя яму даў — рабачок… падточвае гаспадароў… Ці запісалася ты, кажа, у рабачок… Хі-хі-і-і.
Зноў ён раптам зрабіўся сталым, пасьля гэтай штучнай весялосьці:
