— Можа да гэтага яшчэ ня дойдзе, — разважыў сам з сябе Бушмар.
Ён аж панурасьць сваю пачаў траціць.
— Ты тут сядзіш, як воўк, і нічога ня ведаеш, што па людзях робіцца. Цябе да калецтва як мае быць зьбіраюцца давесьці, а ты сьнедаеш сабе, як на выгодзе…
— Хто гэта хоча?
— Гады. Андрэй. Аміля, нябось, маўчыць табе. От папытайся ты ў яе, што Андрэй парабляе…
— Ну, дык што рабіць?
— Я табе скажу, што рабіць — яны сваё, а мы сваё. Няхай сабе іх там дзьвесьне сядзе каля аднаго катла, а мы тут удзесяцярох сядзем. Ты, я, хлопцы мае, можа яшчэ хто з адзін падахвоціцца, от табе й кацёл. Бяз гадаў, бяз нікога, сам сабе. І ўсё маё будзе пры мне, і пальцам ніхто не зачэпіць. Тады мы і адсудзіць можам законам, што і ад цябе забралі. Яны няхай сабе, а мы сабе, не канешне галетніка ўспамагаць сваім уласным ды родным. Ну як? Ты сядзіш і нічога ня чуеш.
Бушмар маўчаў.
— Я сам на гэты бок лесу перабяруся. Забудуем усё, як мае быць. Уцячы адтуль, хай яны там хоць падушаць адзін аднаго.
— Сюды? На гэты бок? Тут-жа маё!
— Усё роўна забяруць.
Бушмар памаўчаў.
— Можа нічога яшчэ ня будзе.
— Як то ня будзе. Ты сядзіш і нічога ня бачыш.
— Ці ім там мала?.. І так-жа паадрэзвалі ад усіх.
