Лясы дыхалі спакоем, сумная радасьць поўніла іх. У бяздум’і Галена ўвайшла ў лес, на сваю дарогу. І тады пачула, што хтосьці даганяў яе. Крокі былі лёгкія і шпаркія. Галена азірнулася. Бегла жанчына. Галена пачакала яе і от яны сышліся.
— Я пагляджу вашага малога, — сказала жанчына.
Галена ўбачыла сумны спакой незнаёмага твару, нязвычайную шпаркасьць у рухах, здэтэнаванасьць.
— Не падобен да Бушмара, — устрапянулася жанчына.
Штосьці яшчэ яна хацела сказаць — Галена заўважыла гэта і чакала. Яны йшлі поплеч — тая першая рушыла праз лес. Галена здагадвацца пачала. Ісьці моўчкі ім было нядобра. Галена спакойна глядзела на дзіцянё і на ўсё, тая была неспакойнаю.
— Вы Аміля? — проста і звычайна сказала Галена.
— Я.
— Хадзем на хутар.
Сказала яна гэта так проста, што Аміля пайшла. Ішлі яны паволі. Аміля ўглядалася ўсё ў дзіцячы твар.
— Ён мог-бы быць падобным да твайго брата…
— Да якога.
— Да майго малога, да другога Бушмаравага сына. Ён якраз мог-бы быць гэтакім…
Пасьля яна падумала, што Галена магла пакрыўдзіцца за што, і глянула на яе. А тая йшла, як ішла. Толькі як-бы не разумела гаворкі. З-за лесу Аміля пайшла назад:
— Не пайду далей. Нядобра мне ісьці туды.
