— Сьпяшаў страшна.
— Не адбыў свайго часу, амунісьція, мусіць, нейкая!
Вечар увосень находзіць шпарка. Бушмара ён агарнуў ля хутарское брамы. Сінь неба згусьцілася, лясы пачарнелі.
Дубняк падыходзіў да самых хат. Увечары ён зусім зьліваецца з мізэрным драўляным чалавечым прытулкам. Як запальваюцца на небе зоры, неба ўздымаецца вышэй, зямля чула дрэмле пад ім. Тады, калі заплача ў хаце дзіцянё, дзіцячы голас далёка чуваць у лесе.
Я цябе люляла…
Сьпявае жанчына. На дварэ чуваць, як скрыпяць вяроўкі ад калыскі. У хаце гавораць. Жанчына ўсё сьпявае.
— Андрук, ты зьбіраешся куды? — чуваць другі жаночы голас.
— Я надвечар бачыў, як Бушмар дадому з допру йшоў, — адказвае мужчына.
— Гэтак хутка…
Жанчына яшчэ нешта гаворыць, але чалавек выходзіць з хаты. Другі чалавек шпарка адбягае ад вакна. У змроку ён здаецца клышаногім. Адбегшы крокаў дзесяць, ён спакойна варочаецца назад, нібы йдзе сабе спакойна ў сваю дарогу.
— Добры вечар, Андрук, — гаворыць ён, стараючыся быць спакойным.
— Добры вечар, Вінцэнты, — гэтак сама стрымліваючыся, гаворыць Андрэй.
— Бушмар вярнуўся.
