— Гэта мой?
Яна гнеўна, горда стала перад ім:
— Твой!
— А ня хлусіш?
Яна ўзьняла галаву і адыйшла моўчкі.
— Ага, чаго-ж ты змоўкла?!
Ён пачынаў ужо крычаць. Яна стаяла напроці вакна.
— Мусіць грэх нейкі ёсьць, калі маўчыш!
— Ёсьць! — адказала яна, павярнуўшыся да яго.
— Гавары!
— Не скажу.
— Скажы!
— Не!
— Дык я зараз іначай пагавару.
— Ніяк ты іначай не пагаворыш.
— Гавары, хто прыходзіў да цябе.
— Хто толькі хацеў, той і прыходзіў.
— Скажы!
— Не скажу.
— Скажы…
Яна стаяла перад ім, ня зводзячы з яго вачэй. Ён усё гаварыў: «скажы… скажы»… Раней крычаў, пасьля пачаў прасіць. Прасіў доўга, раптам рабіўся мяккім — дзіўным нават для Галены, то зноў узьнімаўся да свае зьвярынае сілы ў голасе. Біў тады кулакамі аб стол, пасьля зноў ападаў да просьбы. А яна глядзела, як ён вар’юецца, і ўсё сьцьвярджала:
— Не скажу.