выступаць. Важней за ўсё цяпер было аўладаць Тунісам. І ён накіраваўся туды, падаўжаючы дзённыя пераходы.
Горад абяраняла ўсё туземнае насельніцтва і дваццаць тысяч наёмнікаў; усе яны, як і Мато, не спускалі ўзроку з Карфагена, які быў бачны з воддалі. Аб’яднаныя агульнай нянавісцю, яны хутка наладзілі абарону.
Наблізіўшыся да Туніса, карфагеняне ўбачылі на сцяне ўмацаванняў чалавека, які паднімаўся вышэй зубцоў, даходзіўшых яму ледзь да пояса. Стрэлы, ляцеўшыя вакол яго, палохалі яго, як відаць, не больш, чым чарада ластавак. Дзіўна, ні адна не закранула яго! Гэта быў Мато. Пачынаўся апошні бой; ён ні па што не спадзяваўся, але ўсё-ж думаў, што шчасце бывае зменлівым.
Гамількар спачатку хацеў паказаць наёмнікам, што ён, як з рабамі, расправіцца з імі. На маленькім узгорку супроць горада, ён загадаў укрыжаваць у рад дзесяць пасланых з Цясніны Сякеры парламантараў.
Гэта, відавочна, прымусіла абложных выйсці з-за ўмацаванняў. Пад начальствам Мато яны кінуліся на лагер Ганона, які стаяў у баку на беразе возера.
Націск быў такі імпэтны і моцны, што яны адразу адкінулі карфагенян і ўварваліся ў палатку Ганона. Ён стаяў, акружаны трыццацю карфагенянамі, самымі выдатнымі са старэйшын. Варвары падступілі да яго, абсыпаючы лаянкай і падносячы яму да твара сціснутыя кулакі. Ён-жа, у гэты час, шаптаў кожнаму на вуха:
— Я дай табе ўсё, чаго ты захочаш! Я багаты, выратуй мяне!
Яны пацягнулі яго, захапіўшы і быўшых у палатцы старэйшын. Страх Ганона ўзрастаў.
— Вы перамаглі мяне, я ваш палоннік! Я выкуплю сабе! Выслухайце мяне, сябры мае.
Сціснуты з усіх бакоў, павіснуўшы на плечах цягнуўшых яго людзей, ён паўтараў:
— Што вы хочаце са мной зрабіць? Што-ж вам трэба? Вы-ж бачыце, я не супраціўляюся! Я заўсёды быў добры з вамі.
Велізарны крыж быў ужо ўбіты перад уваходам у палатку. Варвары раўлі:
— Сюды, сюды!
