Старонка:Ля сцен Карфагена (1934).djvu/40

Гэта старонка не была вычытаная

Палатку разграмілі. У ёй знайшлі толькі самыя неабходныя рэчы.

Разам са спадарожнікамі натоўп павалок Гіскона за палатку; там іх кінулі ў роў, дзе звальвалі адкіды. Жалезным ланцугом прымацавалі іх жыватамі да моцных калоў, і на канцы пікі падавалі ім страву.


РАЗДЗЕЛ

Пакрывала Таніты

Аднойчы ўвечары Спендзі, як быццам няўзнак, спытаўся Мато: ці няма крыніц або студняў у самым горадзе.

— Ніводнага, — адказаў Мато. — Яны знарок правялі вадаправод да самых гор, у горадзе няма другой вады.

На другі дзень Спендзі павёў яго на бераг возера.

— Гаспадар, — сказаў быўшы нявольнік, калі сэрца тваё не ведае страху, я павяду цябе ў Карфаген.

— Якім чынам? — перапытаў той, задыхаючыся.

— Пакляніся выканаць усё, што я загадаю, ісці за мною, як цень.

— Падняўшы руку да свяціла Хабар, Мато ўскрычаў:

— Я клянуся табе ў гэтым Танітгай.

Спендзі працягваў:

— Заўтра, калі сонца зойдзе, чакай мяне каля вадаправода, паміж дзевятай і дзесятай аркай. Вазьмі з сабой жалезную рагачыну, каску без султана і скураныя сандалі.

Вадаправод, аб якім ён гаварыў — адзначлівая пабудова карфагенян, — наўскасяк перасякаў пярэсмык. Лежачы спакойна адзін на адным, пяць паверхаў прысадзістых арак з бакавымі ўстоямі і львінай галавой у вянцы скляпення канчаліся ў заходняй частцы Акропаля, дзе яны паглыбляліся пад горадам і вылівалі ледзь ня цэлую рэчку ў цыстэрны Мегары.

Ва ўмоўлены час Спендзі сустрэў там Мато. Ён прывязаў да вяроўкі нешта накшталт багра і, як прашчай, пачаў вярцець ёю: жалезны знарад зачапіўся ў расчэліне каменняў, і адзін за адным яны пачалі ўзбірацца на сцяну.

Так дабраліся яны да верхняй пляцоўкі. Ідучы па ёй, Спендзі час ад часу нахіляўся і абмацваў камень рукою.