2-гі, (падымаючы чарку).
За тую комінную сажу,
За сьвіст гудкоў, за дым крывавы, —
За тых усіх, хто мяне пра́жыў,
Пакуль гарэць тут не заставіў!
Пры 5-м століку.
1-шы, (да 2-га).
Што сеў, як мокрая варона?
Пі, як кроў смокчуць с тваіх косьцей!
Заліся гараю шалёнай,
Каб аж тапелец пазайздросьціў.
2-гі, (падымаючы чарку).
За тые дзікіе напасьці,
За нашу братскую нязгоду,
За тых, што сьлед закрылі к шчасьцю,
А паказалі сюды ходы!
Пры 6-м століку.
1-шы, (да 2-га).
Не закладай рук, як-бы ўсыпаў
У печ апошнее з аруда.
Пі, каб аж вылецелі скрыпы
З грудзей тваіх, як с кол па грудах.
2-гі, (бяручы с першым чарку).
За тые збэшчэные сілы,
Што самі чэзнучы ў пракляцьці,
Усе з нас высмакталі жылы,
І сюды звабілі смактаці!
(Уходзюць тры дзеўчыны).
