3-е відма.
Зноў на скарб наш вочы лупіш,
Зноў прыбрыў с сваей пустошы…
Здохнеш перш, чым к яму ступіш
Тут не банк, мой ты харошы.
Сотні лет і сотні плечаў,
З сотні ніў яго тут клалі,
А ты, відма чэлавеччэ,
К яму зубы так аскаліў.
Вон адгэтуль! Маё дзела
Ў тым, каб скарбу не практаў.
Я ганю цябе, калелы,
Гэтым хорамам заклятым.
Хто граніц мне не ўшануе, —
Я здаўлю таго прынукай:
Абручом такім спаўю я —
Як вужакай, як гадзюкай.
4-е відма.
Скуль ты ўзяўся, чаго хочэш?
Кім пасланы, кім пазваны?
Што с сякерай тут ламочэш —
Па скарб лезеш захаваны.
Псуці хочэш нам машыны
Нашай фабрыкі цямрычнай…
Вон адгтуэль! вон, скаціна,
С сваей думай неабычнай!
Вон адгэтуль! Тут крануці
Я нічога не пазволю:
Я ганю цябе акуцьцем
Гэтай хорамнай будоўлі.
