Вон адгэтуль! вон са скурай!
Я ганю цябе сьвячніцай:
Вечнай плесьняй гэтых мураў,
Неспажытаю цямрыцай.
Хто гішэфты нам папсуе,
Я здаўлю таго прынукай:
Абручом такім спаўю я,
Як вужакай, як гадзюкай.
7-е відма.
Дужа, дужа так нягодна:
Праў сьвянцоных не шануеш;
Гэткай подласьцяй выроднай
Сабе пекла прыгатуеш.
Скуль ты маеш пазваленьне
Скарбам гэтым карыстаці,
Проч адгэтуль безадменна!
Ціха сядзь у сваей хаце.
Проч ад нашаго ўладарства!
Я ганю цябе павагай
Найвышэйшай земных царстваў!
Здрадай к сьвету, к цемры смагай.
Хто наш голас не ўшануе, —
Я здаўлю таго прынукай;
Абручом такім спаўю я.
Як вужакай, як гадзюкай.
Чорны, (звонючы ўсё золатам).
Ў права, ў лева, ў лева, ў права
Аплетаці шчыльна, жвава
Абручамі ў знак, не ў знакі,
Як гадзюкі, як вужакі!
