._%D0%A1%D1%88%D1%8B%D1%82%D0%B0%D0%BA_1._%D0%A3%D0%B7%D0%BE%D1%80_2.png)
К пытаньню аб національныхъ адносінах
у Беларусі і Літве.
Да апошняга часу у Беларусі і Літве сустрэкаем дужэ асаблівае з’яўленьне: дзельба народа на клясы і соціальные группы саўсім праве зліваецца с дзяльбой яго на національные группы. Такім парадкам элемент польскі — гэта блізка адны паны — дваране і зямельная буржуазія: клясы тарговы і прамышленны — займаюць жыды; беларусы і літвіны агулам — гэта, ня лічучы малай часьціны фабрычных і мешчан — адны мужыкі — хлебаробы. Расейцы ў гэтым краі — элемэнт чыноўнічы, і толькі крышку памешчыцкі.
Ёсьць ведома, такое палажэньне злажылася дзякуючы так ужо выпаўшым варункам мейсцоваго жыцьця; чуць толькі варункі зменяцца — то гэта палажэньне ня можа трываць далей некранутым: даволі будзе успомніць хаця бы тое, што літоўская і беларуская народная масса, дасюль спячая, прачнулася, пачала жыці незалежным культурным жыцьцём, борзда шчэпаецца на клясы, с которых кожны стараецца аслабаніць для сябе мейсцэ — дасюль занятае прэдетаўнікамі другіх національнасьцей.
Дзякуючы таму, што кранулася, калі гэтак можна сказаць, соціально-національная спакой-вага, мы нашымі вачыма бачым, як сябры аднэй соціальной группы, апанаваной монопольна якой національнасьцю, укліняюцца у чужую павэдлуг національнаго складу соціальную группу. Такое абустароньняе укліненьне, калі яно не штучнае, цячэ заўсёды ня
