|
Časta ŭ nutry majom zakipaje ahoń
Nie strymanych zadańniaŭ i smah,
I ja strašnym rabluś, jak rospudżany koń,
Nie mahu ustajać na nahach.
Čujnym wietram woś-woś ja hatoŭ zašuhać
I siardzitym wichrom zakrucić,
Na pucinie swajej ŭsie praškody złamać
I darohu, jak tok, prałażyć.
I što ŭ świecie żywie niedastupna ludziam,
Zd’ecca, raptam ja ŭsio zachwaču,
Adno wybieru mih — dy dam wolu kryłam, —
Jak strałoj, na wajnu palaču.
Ale siły stychij u pryrodzie kruhom,
Jak zjaŭlu ja prazrysta ŭ wačach,
Dy zraŭniu ichniu moc iz burlačym ahniom
Swaich drobnych zadanniaŭ i smah, —
Ja niawolna tady zaśmiajusia dušoj,
Zatušyŭšy ahoń nutrany,
Dy spytaju siabie, niby sam ja nia swoj,
La čaho i na što ja hadny?
|
