|
Ja ubačyŭ jaje izdalok
Siarod nočy ciamliwaj, hłuhoj,
Ubiraŭšaj jaje ŭ ciomny zmrok
I piejaŭšaj litannie nad joj.
Ja ubačyŭ jaje, — i ŭraz, jak ahoń,
Jak uschodnaho sonca łučy,
I chutčej, jak raspudżeny koń,
Palacieŭ da jaje, kryčučy:
Nie ŭciekaj ty, bahinia krasy,
Zorki wotblesk zijačaho dnia!
Daj napicca twajej mnie rasy,
Daj čaścinu twajho mnie ahnia.
Ja zasmahšuju dušu rasoj
Woladačnaju ŭsiu akraplu,
A ahoń hety dziŭny ja twoj
Ŭ sercy świeżym swajom zapalu.
I, jak wyrwaŭšyś s kletki toj żwier,
Ŭ boj z niepraŭdaj lichoj palatu,
Choć da ščaścia šukajučy dźwier
Swaim żyćciem za ŭsio zapłaču!..
Woś naŭkoła ad kryku majho
Razdawałasia recha, jak hrom;
Aż da miejsca światoha taho,
Dzie stajała jana, bieh biahom.
|
