|
Jość u mowie ludziej šmat čaroŭniejšych słoŭ,
I woś dźwie spamiż ich, — to «Swaboda j Luboŭ…»
Jak dźwie kraski ŭ pustyni hłuhoj,
Światlej sonca mirhajuć saboj.
I pry zyku adnom dzieś čyjej hamany,
Kali słowy dzie hety bywajuć čutny,
At praswietnaści ich stanie serce hulać
U zbalełych hrudziach i mahuča chwalać
Zaciapliŭšuju imi haračuju kroŭ.
Ech, bahinia Swaboda! bahinia Luboŭ!
Ja hatoŭ-by niaŭmoŭčna tady zakryčać.
Ale razam iz zykami dziŭnych tych słoŭ,
Tolki miham jany iz wušej adlatuć,
Cišeć serce pačnie, zachałodzicca jznoŭ,
A ŭ dušy u majej nyei dumki pačnuć.
I, jak byccam z nutry hołas šepče ciškom:
Ty ad słoŭ ad adnych nie zajmajsia ahniom
I na čary chwalšywyje ich nie hladzi,
A ŭ żyćciu u swajom za saboj ich wiadzi,
I ŭ krupinkach wa ŭsich chaj twajho pačućcia,
Jany zyduć sa słoŭ da zjaŭlennia żyćcia.
|
