«Nadta ciażka wajewaci,
«Bo wahromnyje ich raci
«Pazabrali šmat kniazioŭ,
«I swabodna k nam iduć,
«I tak mnoha haradoŭ
«Astałosia ŭ ich rukach!..»
— «Štoż rabić nam, miły kniaź,
«Baćka mudry, słaŭny naš?
«Treba zbawicca tabie
«I usiej twajej siamje,
«A padumać ab sabie
«My paśpiejem apaśla.
«Woś hatoŭsia i ŭciekaj
«U druhi susiedni kraj,
«Ŭ carstwo słuckaje bratoŭ,
«A ŭ pałacach zapiraj
«Ŭsie waroty na zasoŭ!..»
I at kniazia ŭsie pašli,
Pośle hetych jany słoŭ.
II
Kniaź, astaŭšysia adzin,
Doŭha dumaŭ, što rabić,
Što pačać i jak tut być:
Ci ŭciekać k kniaziam druhim
I ŭ darozie być zławimym
I tatarjami skaźnimym,
Ci ŭ ścienach swaich pałac
Kości z sławaju złażyć?..
Woś padniaŭsia jon na nohi
I paśpiešna zachadziŭ.
Abiarnuŭsia ŭraz da Boha,
Cicha pacier zhawaryŭ
I pačaŭ siamju budzić:
