|
S taboj my spatkalisia ŭ pieknuju poru,
S taboj my sajšlisia u moment adzin…
Ty pomniš, jak razam išli my na horu,
Dziwilisia siniaho nieba prastoru.
I homan ławili šumliwych chwain.
Wakruh nas piejali wiasiołyje pieśni
Maleńkije ptuški; dziwilisia my
Zialonaj trawicy, i dumki baleśnie
Lacieli da serca, jak świet na pradwieśnie
Na żudasny połah udušliwaj ćmy.
Prydzi da miania, razhani maje mary,
Daj lohka i wolna ŭzdychnuć, —
Zapiej pra načnyje, wiasnowyje čary,
Daj k sercu ciabie pryharnuć!
Ja nyju adzin… majo żyćcie panura
Splało mnie żaleznuju sieć…
Prydzi da mianie ty siardzitaju buraj —
Dawoli, dawoli ciarpieć!
Chaj sonce pramieniem ŭ waknie zabliskoče,
Chaj chatku aświecić maju…
Prydzi da mianie: serce radaści choče,
Ja pieśniu tabie zapiaju!..
|
