акунь: трах. пацягнуў і ёсць… Пытаішся аб грошы?.. Пашоў я да нашаго Шмуйлы і кажу: Хочыш зарабіць?
— Чаму не, атказывае, які жыд ня хочэ зарабіць?
— Дык вось, кажу яму, знайдзі мне такога чэлавека, каторы бы мне пазычыў грошы (кажу сколькі) на два ці тры гады: інтэрэс пэўны, гліна наша такая, што далёка ў ваколіцы такой не найдзіш.
— Ну і штож? спытаў Лагуньскі.
— А штож! Знайшоў Шмуйла мне жыда… Доўга той распытываўся, аткуль я, гдзе працаваў, ці вучыўся; узяў мяшочык гліны. Прайшло колькі дзён, з’яўляіцца сюды з другім жыдам, маладым; аглядалі мейсца, капалі гліну, прыхадзілі і сюды на рэчку.
Канец канцоў даў ён грошы, працэнт, разумеіцца, добры, але і не занадта вялікі.
— Выбачай, Гарасімовіч: застанавіў яго Лагуньскі: у мяне ўсё свая думка: як жэ гэта так, калі мы беларусы, чамуж нашы кілбасы, шынкі, калдуны увесь свет называе літоўскімі, ішчэ ні водзін челавек ніколі іх не называў беларускімі?
— Яж казаў ужо, што аб гэтым у другі раз, атказаў Гарасімовіч. Скончым перш адно, калі ўжо зачалі!
— Ну, добра, слухаю! Значыцца грошы хоць, і за грубы процэнт, дастаў…
— Дастаў, пацьвярдзіў Гарасімовіч і як відзіш старацца доўга ня трэба было, а вось са Сьцёпкай ледзь падзяліліся.
Што так?
— А бачыш-як: кажу я яму, так сама, як цяпер с табой адзін на адзін, раздзелім, кажу, ўсё папалавіні: ты сабе бяры палавіну, я — другую, якую схочыш; хата і ўвесь будынак твой.
Ціж можэ быць для яго лепей? Праўда, Лагуньскі? Згадзіўся, а на другі дзень ужо разам с Тарэсай кажуць: не, гэта для нас крыўда, мы бедные, ты — багаты.
— Маё багацтва, кажу, да гэтаго нё належыць. Я кпіуў усё
