Старонка:Маладая Беларусь (1912—1913). Сшытак 2.pdf/82

4. Harbar na wandroŭcy^[1].

Cimóchu H.

Dożdżyk pakraplaje,
Dzień staić chałodny;
Špałami mahaje
Ŭ puć harbar hałodny.

Nohi čuć kłypajuć
I hrabuć niaŭmieła:
Wočy pazirajuć
Sumna asawieła.

Apuściliś ruki
Ad ciażkoj utomy…
Dzież skančeńnie muki
Jaho, nie wiadoma.

Serce bolam reże,
Serce bolam płače…
Ŭ znošenaj adzieży,
Chaładno adnače!

Kości bol łamoče,
Ciażaść zabiraje:
Harbar jeści choče,
Choče dy nie maje.

1. Harbarskaje remiasło — časowaje [sezonnaje] i ŭ kożnym miejscy nie adzinakawa. U wadnym horadzie sezon wiasnoj, a ŭ druhim — wosiniaj. Harbar, prabyŭšy ŭ haspadara pilny čas, paślá niepatrebien i različywajecca. Različyŭšysia, źbiraje swaje manatki i načynnie, dy jdzie. dalej, u świet šukać sabie raboty.