łodnaho kryża, twaram uryjusia u miahki kurhan, kab bliżej było da truny matčynaj…
— A ty matačka, a ty, rodnaja, zabiraj k sabie siratu swaju! Siratu swaju pakryŭdžanuju, adzinokuju, nieščasnuju!.. Oj dziela čaho ja radziłasia na świet?…
… Jana nie hałasiła, nie płakała, a tolki cichutka pryčytywała…
Za tkaninoj.
Ślazyma maču ja šaŭkawyje tkaniny panskije; kożny nowy uzor nowym ŭzdocham spatykaju. S kożnym nowym dniom nowaj chwarobaj chwareju… Zatoje tkanina na krosnach daŭżeić, truba na wałku taŭścieić… Balučy kryż moj chilicca — za toje uzory maje piakniejuć.
Nie padychodź blizka da wakonca, maci maja biednaja bo pan ubače dy złymi sabakami zackujeć!.. Nie paziraj u pakoj praz wialikuju šybinu, bo spudzišsia — nie paznaješ dačku swaju rodnuju…
Oj, zahubiła ja lety maładyje swaje, pastareła biez pary.
Apščypali mianie, jak toj haroch pry darozi.
Doŭhije wałasy maje ad pakuty wyliniali.
Jasnyje wočy maje ad biassonnicy aślepli.
Zyčny hołas moj achryp, płačučy u poŭnačy.
Ŭsio nudżusia ja pa wiosce rodnaj, pytajusia u strečnaho, papiarečnaho:
Jak baćki maje majucca? Jak siostry i braciki hadajucca?
Nie znała ja, nia wiedała, što ziamielka syraja usich ich zabrała, tolki adniusieńkaja maci astałasia, niby adzi-
