kami. Zdawałosia jej, što dal pryniała niejki abraz, katory zliŭsia z jaje dušoj, jak chwała z morem.
Heta było s pačatku wiasny, kali ziemla, tolki ješče atčyniła swaje żywatwornyje skrytki, kali nieba jaśnieła nad błakitnymi ušmieškami niepraryŭnych bleskaŭ, kali ŭ snach miesiačnych noček naliwalisia sokam biarozki, raspuskalisia listki, ŭ nizie, kala ich, jak maleńkije dzietki, raskručywalisia kwołyje praleski. Heta było s pačatku wiasny, kali ŭładarnaść šmierci zniščyłasia, a wiasiołaje pieknaje żyćcio zaharnuło usio pad siabie…
I chwareła dziaŭčynka. Struny jaje nierazćwiŭšaho żyćcia rwalisia adna za adnej. Zličeny byli jaje dni… Jaje dumki byli saŭsim dziciačyje, atčuwali żyćcio, jak błakit nieba, čysta było jaje serce, katoraje nia wiedała jašče kachańnia, chacia štości haračaje tuliłosia u hrudziach jaje, ŭ wačach panawaŭ tajomny śpieŭ moładaści…
Što heta? što heta? — pytałasia jana samoj siabie, i strašenny płač wyrwaŭsia z hrudziej i horła saščamiŭ atručeny żwirniak…
Doŭha apaśla jana kašlała, a kapli krywi, katoruju wyplowywała jana na paściełku, wyhladali niby sunicy na śniahu…
Pazirała ŭ dal…
Oj, uwieś wiek, nie kranuŭšysia z miejsca, jana-by hedak chacieła hladzieć u dal!
Kolki bahataho żyćcia u hetaj dali u časie soniečnaho dnia, kali jana praświečywajecca čystaja, niby rasa na čarocie! Kali, jak pramieńni soniejka praświečywajuć jaje, kali les adżywajeć u wiasiołych zykach, i cieni nadta karotkije, i ad rastoplenaj sasnowaj smały krużycca haława….
