O, Boże, tolki-b soniejka bačyć i dosyć!
Tolki-b pić żywy hud pawietra i dosyć!..
Maleńkim matylkom lacieć i żyć!..
A żyćcio jaje rwałosia… Dal apchapiła dal… Pad tulaham schawaŭsia miesiac i ščerbatyje baki tulaha krywioj ablilisia. Załatyje stużki načnoha zijańnia apčepali dal, les i ŭwieś Boży świet.
Mizernaja dziaŭčynka rwanułasia da wakna. Załatymi zorkami było absypana nieba wiasieńniaje. Cudnyje chmarki wisieli pad sklapieńniem nieba…
Woś pławajuć u błakitna-rużowaj sażałcy biełyje lebiedzi. Na čyrwonaj łahčynie la čornaho aŭtara staić wysoki manach u saŭkowaj rasie i molicca… Chutka ŭzjawilisia siwyje strašyły i prykryli ŭsie mary… abraz pieramianiŭsia.
Čornaj pościłkaj niaboščyka prykryt les… U toj les upała załataja zoračka z akrainy nieba…
Čaho-ż ty hedak płačeš, čaroŭnaja iskrypka?.. Čaho-ż ty ŭspaminaješ ab żyćci u hetakich żudasnych kolorach?.. Čaho-ż ty wymučyła jašče niekolki kapiel krywi u chworaj dziaŭčynki?
… Dziaŭčynka zniadużenaja upała na padušku…
Miesiac wyrwaŭsia z-za chmur, zirnuŭ u wakno. Jašče bolej praświečny, byccam farforowy, zrabiŭsia twar dziaŭčynki. Pad brywiami leżali hustyje cieni i ŭ ciemnacie zdawałosia, što wočy pazirajuć z niejkaj biazdonnaj hłybi… U ich radzilisia i pamiorli cudnyje kazki wiasny…
— Żyć! Żyć! padyjmała jana kryk, ale jej heta zdawałosia, bo čuć-čuć tolki kratalisia jaje wusny, hrudki jaje wa chtawalisia; bieztałkoŭna raskidany byli na biełaj kašuli jaje doŭhije wałasy… Zatrapietałasia, jak patsiečanaja biarozka, i wyprastałasia. Ni to ispud, ni to ŭździŭleńnie astałosia na jaje twary…
