babulki ŭżo nie dryżeła, bo babulka, niedačekaŭšysia papa, pamiorła biaz spowiedzi…
Jość roznyje heroi u żyćci. Jość hetkije, katoryje pamirajuć za swajho dalokaho Boha u niebi, z wieraj, što jany tam, u raju, buduć wiesialicca. Jość hetkije, katoryje kančajuć żyćcio na wajnie z uciehaj, što ŭsia kraina budzie ich škadawać dy hetkije wysokije pamiatniki pastawić dla ich, što ŭsielaki ubačyć bliskučyje medali i kryżyki na šyrokich hrudziach. Jość hetkije, katoryje z biezhraničnym fanatyzmam hinuć za swaju ideju na šybienicy pad tysiačču łajanak worahaŭ, ale swaimi wyłuplenymi ad boli wačami pazirajuć jany ŭ wočy swaich blizkich tawaryšaŭ, katoryje moc dadajuć, tłumačučy: nie pużajciesia! wy budziecie żyć u sercach našych, budziecie achwiarami idej našych… zrobim was bahami!..
Usie hetakije heroi majuć ješče pry żyćci swaju atpłatu, katoraja ablechčaić ich apošnije chwili, niby cień šyrokaj palmy putnikaŭ u pustyni. Ale samy najtrahičniejsy heraizm heta adwiečnaje ciarpieńnie, kali čeławiek u hetakim zapudzie nachodzicca, ażno jon — pryhniecieny, pakryŭdżeny — pierekanajecca byccam napeŭnie samy horšy ŭ żyćci… U ich to napeŭnie niemašaka ahulnaj karysnaj smahi uzjaŭleńnia swajho «ja», jak u pieršych herojaŭ. U prostaha syna natury panujeć tolki adna karotkaja filalazofja: «Hetak treba!»
— Nu! burknuŭ haspadar, jak sieŭ u sani i wyjechaŭ na wulicu praz waroty. Nu-u-u-u! — kryknuŭ jon ščyrej, ściebanuŭšy raz-druhi hniaduju swaju, katoraja — praŭdu każučy mała uwahi zwiertała na heta. Ale jon ściobaŭ jaje tolki dziela chrabraści, bo ahledziŭ, što miacielica pačynajecca.
— Et, jašče papałam z biadoj! — marmatnuŭ jon, azirajučysia pa bakoch, — daroha wiadomaja!
