Zirnuŭ jon na hniaduju swaju — ŭżo amal nie ŭsia u śniahu… I uspomniłosia jamu, kali hadoŭ piatnaccać tamu nazad kabyła jašče zusim maładaja była. Hy-y-y! jakaja heta była ruchawaja kabyła. Wioz jon na joj raz drowy z lesu, ażno tyc! — jedzie pan na čaćwiorce. Daroha była wuzkaja, razminucca nie było jak, dyk furman panski pierš-na pierš ściebanuŭ jamu puhaj u woka, ażno woka pakalečyŭ, na baryš woz pierewiarnuŭ u kanawu, i choć ty tut zhiń!.. Uspomniŭ jon jašče šmat zdareńniaŭ z żyćcia swajho, dy ŭsio żyćcio čornaje hetkaje, niechaj jaho niemač!.. Zdajecca jamu, što niešta chacieŭ-by skazać kamu nibudź.
— Oj hrachi, hrachi! piererwaŭ jon dumki swaje i ŭspomniŭ jon karčmu, šynkara, swaju hałodnuju zaŭsiady siamiejku, pabituju żonku. Woś haława robicca bolej ciżarnaj, ruki i nohi mlejuć i spać chočecca. Pierad tym jašče, jak jon zasnuŭ, wočy jaho pazirali na chrybiet kabyły.
— Napeŭnie hniedaja ŭżo adubieła, — padumaŭ jon, — biaz spowiedzi i mnie pamierci prydziecca!.. I zasnuŭ na wieki…
Hedak sama kančaje żyćcio swajo dzikaja kwietka na strašennaj dryhwie swajej, nikoli nie ŭbačyŭšy soniejka…
Zawiarucha uhamaniłasia. Wypłyŭ s-pad chmar jasny miesiac, i hładkaja bezkaniečnaja palana wyhledała, byccam apsypanaja dyjamentami…
Zmitrok Biadula.
Wilnia.
