chluje, kab Zialonka nie dahada łasia, što dla paciešeńnia jaje chworaj, Šmulka, ekanomiŭ doŭha, poki sabraŭ, kab kupić bilety na hety kancert. — «Nie pytajcie! nie durrrycie haławy!» «Za što wam pačotny?» — prystaje Zialonka. — «A choćby za toje, što ja Šmulka, što moj baćka Majerrr, a baćki baćka Josill». — «Ha-ha-ha», nie ŭdzierżalisia ŭsie. «Šmulka, twaja prapahanda štoś za bystra idzie. Praŭda, to praŭda, što jaho baćka peŭnie Mejer, albo Josiel, ale walikamu artyści zručniej pryznacca da niamieckaj nacii, niż da rassypanych pa świecie żydoŭ.»
Treba wiedać, što Šmulka wielmi hordzicca tym, što jon zwiecca Šmulkaj, tym što maje harbaty nos, što «r» wyhawarywaje, jak «rrr». Šmulki manja — heta prapahanda muzykaj, literaturaj, teatram narodnym pamiż żydoŭ. Šmulka świata wieryć, što żydy chutka zrazumiejuć swaju hańbu, katora niawolić ich zapiracca usiaho swajho rodnaho i patšywacca pad opratki čużych silniejšych kultur. «Prydzie čas», Šmulka niemal prysiahaje swaim natchnionym hołasam: «što żydy zwiernuć z darohi assimilacii!!» Sam Šmulka, tak skazać, staić išče tolki — tolki u dźwierach chraminy kampazycyi, a ŭżo zadziwiŭ prafesaroŭ aryginalnym ŭziaćciem biblejnaho tła dla swaich tworaŭ.
Niezdarowicca Zialoncy. Tak balić u prawym baku, što nie padniać ruki, kab zakrucić wałasy. Zapleła i puściła dźwioma placionkami pa plačoch. Idzie praz salu, u wačach ad słabaści usio krucicca. «Kosy, kosy!» dziwujucca mużčyny. Publika miatušycca; skrypiać kresły. «Małady ci stary?» pytaje niechta z publiki. Šmulka prysłaniŭsia da ściany, ruki załażyŭ i hladzić niekudyś u swaju dumku. «Sibilija Šmulcy śnicca», padumała Zialonka i sieła na swajo miejsca. Zadrymdzieŭ zwanok…
Wyšoŭ artyst, nie pakłaniŭsia, ani hlanuŭ, kamu budzie ihrać. Staić šče dzicia — chłopčyk, lico natchniona. Pawoli
