._%D0%A3%D0%B7%D0%BE%D1%80_2.png)
Апошняе спатканьне.
На краю вёскі Вязынкі, ў хатцы, уросшай адным бокам у зямлю, жыў бабыль Амос з жонкай Агатай.
Калісь, даўно, даўно, Амос, застаўшыся круглай сірацінай, выкачаўся меж чужых людзей і вышаў у сьвет адзін, як бізун.
Голаду і холаду як досыць ужыў, быў, як кажуць, на кані і пад канём, але пры гэтым усім, хоць і застаўся нявучоным, за чыстату душы і праўдзівасьць, лічыўся за сумленнага чэлавека.
Жонка яго Агатка, дачка беднаго селяніна, ўпадабала Амоса і, ніспаткаўшы са стараны сваіх бацькоў жаднай пірашкоды, выйшла, за яго замуж.
Жылі хоць бедна, але згодна. Сілай і здароўем Бог не пакрыўдзіў, толькі адно бракавала: не было ў іх дзетак.
Не было той у павеці царквы, дзе не маліўся-бы і не даваў на афяру Амос: не прамінуў ні аднаго крыжа на дарозе, дзе ні застанавіўсяб ён і, зняўшы шапку, не шэптаў бы малітвы, просючы ласкі Боскай.
Голас Амоса не даходзіў, просьба не была прынята.
Страціў надзею Амос, упаў духам. І толькі гледзючы на закурэные куткі пустой хаты, цяжка ўздыхаў і мысліў, што чэкае іх на старасьці.
Так прайшло шмат гадоў і нарэшце, перад самымі Калядамі, калі завяруха зацемняла сьвет, Амосава хатка стала найшчасьлівейшай на сьвеці.
