Тоненькімі, пісклівымі галаскамі прабудзілася цішыня, што з даўных часоў панавала у Амосавай хатцы; на сьвет нарадзіліся два хлопчыкі — блізнючкі.
Ня можна вытлумачыць тую радасьць, якую піражываў Амос. Радасьць вярнула сілы, сілы ўзбудзілі надзею, з надзеяй зьявілася новая дарога для жыцьця.
Праз два тыдні малых ахрысьцілі і далі імёны Янукі Рыгор. Амос хоць і бедзен быў, але хрэзьбіны так-сяк справіў.
Аттуль, атсюль наехала радні, завязалася гульня. Амос з радасьці ня верыў, на якім ён сьвеце; частуючы гасьцей, сам так начаставаўся, што і пеўнем пеяў, і ваўком заводзіў, то падыскаківаў пад столь, то ішоў у прысядкі.
Дзень за днём, год за годам, дзяцюкі качаліся і, прыгрэтые ласкай бацькоў, падрасталі.
Хоць невучоны быў Амос, але шырокі меў пагляд на сваіх дзетак. «Як-бы ні жылося», казаў ён: «а калі Бог пазволе, пакладу апошніе сілы, а сваіх дзяцюкоў выкірую на людзей.»
І толькі скончылася хлапцом па 7 гадоў, абодвых выправілі ў школу. Шпарка ўзяліся яны за навуку і адзін перад адным аж завіхаліся шраходзючы ат кніжкі да кніжкі.
Але Рыгор чым больш рос, тым меньш браўся за навуку, і праз які час не агледзіўся, як далёка застаўся ад Янука.
Бацькі і добрым словам, і прыгрозай прабавалі утлумачыць яму, што без навукі жыць дрэнна, што нявучоны горш за сляпога — нічога не памагло.
Рыгор калі-не-калі заходзіў ў школу, але галава больш была занята гульнёй, як навукай, і абы толькі пагодны дзень, ён с паўдарогі вертаўся і, як непрытомны, пёрся ў лёс, к рацэ, дзе і сядзеў да вечэра.
Што ён там рабіў? — ня ведалі. Сіла і рост непамерна прыбывалі к яму.
Не было роўнага яму ў весьцэ. Пад чае, калі, бывала,
