Бацькі не маглі нарадавацца, гледзючы на сынка, як той вучыўся сам, вучыў другіх і даглядаў, як меў час, за гаспадаркай.
Адна была думка Янука, скончыць школу, сабраць грошы і ехаць у сьвет за навукай.
«Як будзе, то будзе, працуючы, з голаду не памру, а калі Бог пазволе, прайду навуку, выйду ў людзі, і зашаную хоць на старасьці сваіх бацькоў», — так казаў Янук.
Даўно жаданая часіна надыйшла, Янук вясковую школу скончыў і пачаў ладзіцца ў дарогу.
Праз які час настаў той дзень і машына, як відзіш, звезла яго з роднага гнезда.
Праляцелі перад вокнамі апошніе хаты роднай вёскі, паля, залітые блескам сонца, пералескі, гарушкі і чырванаватая гліняная земля.
Едучы, здавалася, сьмеялася неба, сьмеяліся пры лініі хаткі, сьмеяліся чыісь дзеці, што рыліся на полі ў картофляніку, а тым часам яго бацькі, ідучы з вакзалу, заліваліся горкімі слязьмі пры ўспамінку аб ім.
«Божэ мой», казала маці, «хоць сынок і добры, але ўсёж не на ваччу, спаткае ўсякіх людзей, і будзе кідацца, як авечка заблудшая, а ты, маці, плакала, пакуль узгадавала, плач цяпер, не бачучы яго.
Застаўся ў дому Рыгорка, добры сынок, але штож, калі пры яго сіле і гарачым характэру спадзевайся бяды.»
Гэтак што дзень плакала маці, што дзень нудней было жыцьцё Амосавай сямьі, і ўся тая радасьць і надзея, раптам адыйшла на старану:
Рыгор аніяк ня мог згадзіцца, што німашака брата, апусьцела хатка, без яго ня міл стаў сьвет, дзіка выглядалі закурэнные куты, дзе Рыгор што ноч бачыў цень Янука.
Адзічаў Рыгор, стаў чурацца хаты і людзей. Вандраваў часта і па-доўгу.
Што ні напрасіліся бацькі, каб ён пачаў жыць іначэй,
