Не шкадую жыцьця, не страшуся смерці, але тая думка, што не ўбачу ні бацькоў, ні брата, страшна гняце мяне.
О, каб ведалі хто я такі, то пэўне тым бацьком не было-б мейсца на белым сьвеце. Але ні іх, ні мяне ня ведаюць. Вялікая загадка для ўсіх.»
Дзень па троху браўся к вечару: ў цеснай каморцэ патроху цямнела, і нарэшце, калі шэрые сьцены і столь зліліся ў адну чорную плямінку і скроз; жалезные краты сумна глядзела цьма нуднай ночы, ў вастрозе запанавала такая таёмная сціш, ат каторай халадзела ў жылах кроў і сэрцэ — хто ні спаў — дрыгатала, рвучыся на свабоду.
Гдзесь на небе замігацела зорачка, каторай, як роднаму, ўзрадаваўся Янук.
«Зорачка ясная», шепталі вусны яго, «ці ня ты будзеш правадырка ў маім мізэрным жыцьці?» І пры гэтым чыйсьці скрытны голас шэптаў яму: яна… яна… яна!..
«Ты, як вартаўнік, зіяеш на цёмным небе і сьвеціш людзям заблудзіўшымся ў незнаных пуцінах.
«Ты сьвеціш мне, ты сваімі прыхільнымі вачыма з высака пэўне угледаішся на саломеную страху нашай хаткі, дзе пэўне маці мая ў гэту хвілю пралівае горкіе слёзы аба мне і моліцца Богу, каб сын яе наблукаў на сьцежку, па каторай магла-б найсьці мяне.
«Ты сьвеціш усім. Сьвеціш сягодня тут, а заўтра можэ твой блеск будзе ўжо іскрыцца па каменьчыках на жоўтым пясочку магілы маей.
«Ты будзеш сьведка, куды турэмная кляча сьцягне маё мёртвае цела і там ты зазіяеш, зазіяеш, але мае вочы не спаткаюцца. з ласкавым паглядам тваім».
І так седзючы, патпёршы твар руками, да яго вуха данесся заўнылы зык скрыпкі, каторы пры ціхай пагодзе то заміраў, то ізноў усілываў над соннай далінай.
Раптам узарваўся ён з мейсца, падлез к вакну і сквапна
