косы, растуць высокіе стагі, на залатых шшурох весела жнуць жнеі і зычна раздаюцца завунылые песьні:
Затым, у пышным вянку з жоўтаго лісьця бытцам бродзіць па лясох восень, зменяючы калёры на дрэвах, падвешываючы па галінках павуччыньне, а пад воблакамі лятуць і перэклікаюцца журавы.
І нарэшце зіма. Сьнег, як посьцілкай, заслаў дарогі, паля, аблапушыў лес, а ветрык з гурбы на гурбу то зьметае, то наметае сняжок.
Сьцюдзена стала. Янук як не прытомны ўскаківая на ногі, пытаючыся — дзе я? дзе я? і прышоўшы да памяці бачэ знаёмые сьцены, патрэскаўшуюся столь, чорнае ваконцэ і тую зорачку на небе.
І хочэцца яму крычаць, і так крычаць, каб дрыжэлі сьцены, рушыліся скляпеня каменнай скрыні, але сіл німашака, сіпаты кашэль рве грудзі.
Настала раньне. Адна піражытая ночка, заставіла свой сьлед. Вочы, с каторых ліліся промені яснага сьвета, бытцам згаслі, заставіўшы там глыбока іскрынкі ад агня, а на ўпалых шчоках, часамі ўсхватываўся нібы падробляны румянец, як блеск ад гаснуўшэй зоркі.
«Далёка лепі сьмерць», шэптаў ён, «чым так марнець». І прыпаўшы к жалезным кратам, ён угледаўся, як ўцекала ноч, сьвятлела загоралася чырвонаватым блескам неба, калышучыся над сонным лесам, разганяючы ў бакі сівую цёплую імглу.
Дзень прытка ішоў к людзям, і будзіў іх на дружную працу. Тут чырыкнула і праляцела ля вакна птушачка.
«Прашчай», прахрыпеў ей у сьлед Янук.
Дзень не ў знак праходзіў, чуваць было бразганьне дзьвярэй, нейкі шум на дварэ, і лязганьне кандалоў.
І ўсё, што рабілася ў дзень, далёка прыхільней было сэрцу, як ноч, каторая што раз забірала с сабою апошні запас віл.
