Старонка:Маладая Беларусь (1912—1913). Сшытак 3.pdf/45

Дожджык сьціхаў, скрось воблакі, нібы крадучыся, як сьведка, вызірнуў месяц, мутным водблескам адбіваючыся ў лужынках.

Чыталі хутка сьмертны прыгавор.

Ніхто не ўслуховываўся ў тые вядомые словы, каторые даўно і страшна зьвінелі ў вушах, апроч Янука: ён толькі адзін сквапна лавіў усякае слаўцо, каб дачуцца, хто мае быць той, што сабой успамінаў брата.

Яго сэрцэ і зубы страшна дрыгаталі, здавалася, што яшчэ хвіля і ён паваліцца тут ня жыў.

Тут да яго вушэй даняслося імя Рыгор. Няпомнючы сябе Янук кінуўся к яму і анямеў: — перад ім стаяў яго брат.

Рыгор устрапянуўся і спаткаў паглёд Янука. Вочы яго разам заблішчэлі нейкім таёмным іскравым агнём.

«Рыгор, Рыгор!» сіпатым, ледзьве слышным голасам марматаў Янук і паваліўся ў ногі к яму.

Але не пасьпеў дакончыць сваіх слоў Янук, як сільные рукі патхапілі яго. Рыгор як пярынку паднёс к губам брата і ні то смактаў, ні то цалаваў яго.

«Брат мой, брат мой! — нямым голасом крычаў ён, — у часе сьмерці мы спаткаліся с табой! І ашчапіўшы ледзьве жывога брата, нібы застыў у гэтакай позе.

Салдаты анямелі, што пачаць, самі ня ведалі. І як абважылі з усіх бакоў рукі Рыгора, на зямлю, як ком, асунуўся труп Янука.