ПАРАБКИ.
Усяго дзесяць рубельчыкаў, згадзілі Прануся на службу у двор.
«Глядзі-ж», казала адыходзючы маці, «глядзі, шануйся: ў людзей гэта ня дома: тут добра, добра, а і не на ласцэ».
«Добра!». гледзючы ў вочы, атказываў ён: «буду буду». А што «буду». так і сам ня ведаў. Ніколі не служыўшы ўсё дзіка паказалася; здаецца, і людзі ня гэтакіе, і ўсе, як адзін, чмыхаюць, абмінаючы яго сірату.
Стоючы як прыклеены пры сьцяне, і агледаючы ўсіх з ног да галавы, ён ня ведаў, што распачаць; заплакаў-бы, ды позна: маці даўно адыйшла; спытацца, тож баяўся, можэ ня можна, і гэтак піракручываючы ў руках шапку, ледзьве не заснуў, каб не адазвалася да яго нейкая кабеціна, што поркалася ў печы, перекідаючы алавешкі, як чорт добрую душу.
«Пэўне есьці хочаш?» адазвалася яна; «вось запалю лямпу, накармлю цябе».
Жоўцінькі аганёк зазіяў у лямпачцэ і асьвяціў твар Прануся. «Еш, хлапец, — нябось галодны, як воўк», і пры гэтых словах паставіла місу с парам на стол.
Пранусь патсунуўся к сталу скінуў армяк і павесіў на цьвек. Крупнік то ёсь, гэта добра», памыёліў ён, «а хлеба то нема, няўжо тут звычай гэтакі?» і так ня ведаючы, як у паноў ядуць, спаражніў місу да капількі.
