барадаты дзядзька. «Тут гамані, ды за вуха трымайся, бо прыляціць чмель, за вуха хопіць».
Пранусь паверыў, што тут зімой чмялі жыгалюць, і насунуў пры гэтым ніжэй шапку.
На дварэ было шмат людзей: хто выбіраў гной, хто зганяў ваду, ляніва сноўдалася быдла, падбіраючы дзе недзе растрэсенае сена.
Пранусь з дзядзкам прайшлі двор, і павярнулі за хлявы. «Вось, браце, запражэш жаробку і каменьня пазвозіш туды, а я пайду к пану за інтэрэсам».
Разоў з дзесяток звёз Пранусь, пакуль вярнуўся дзядзька і паклікаў к сабе.
«Дось будзе, пойдзім снедаць, нябось галодзен, як воўк, вось пабачыш нашых працаўнікоў і будзеш ведаць, с кім як абыходзіцца…
Надыйшлі к дзьверам. Барадач атрос снег і нясмела пераступіў парог. Тут уже была сямья вялікая. Чакалі, калі пададуць полудзень. Пранусь, агледаючы ўсіх па асобку, перавёў вочы на сценку і доўга лічыў прусакоў, што шпацыравалі па сцяне.
Нарэшце тры вялізныя місы паставілі на стале і галодные парабкі накінуліся на яду.
«Але-ж сёрбаюць», мысліў Пранусь: «далёка шчырэй як у нас. Асабліва тэты сусед, як смаргане, здаецца з лавы сцягне і каб уже быць пэўным на гэтым мейсцу аднэй рукой трымаўся за лаву, а другую спрытна закідаў у місу.
«Ці пад’еў?» спытаўся барадач, як выйшлі на двор, тут, брат, варон не лічы, а гані, як можэш, бо абмылкі после не паправіш».
За працай дзень не ў знак прайшоў і не агледзіліся, як надыйшоў вечэр.
«Дзядзічка! адазваўся Пранусь, «гдзе вы спіцё, можэ і я з вамі як небудзь прымасціўся бы: аднаму дужа нудна, ўчора ледзве не звар’яцеў, гэтак шорхна было.»
