Кажуць мужык, дык анучка, вось не! — ён з якім хочэш панам разгаманіцца.»
— «Ну дось жэ, дось хваліць!» адазвалася гаспадыня. «Табе на руку старому абібоку, цяпер толькі сядзі, ды варон лічы, што ляцяць над полем, вось гэтак век зжыў, нічога ня робючы, вандруеш па сьвеці, як Марка па пеклі».
«Які там сьвет!» з крыўдай, атказаў барадач. Толькі ўсяго і бачыў мужыка чорнаго, мужыка рудога, хату с патпоркай, хату без патпоркі. З нас усякі так, у брудах радзіўся, бруд еў, у брудах памёр, мужыкі ня людзі, так і чэзнуць без пары».
— «Ну а чаго вам лепшаго? сілу маеш, зарабі, гарэлкі ня пі, капейку збярэш», сакатала пані.
— «Хто яе пье, ніхай на яе звод, тут кашуля паўзе з плеч, лата на лаце і ў лаце дзюрка, не да гарэлкі, калі так горка!»
— «Усе вы так кажыце, а як дабраўсяб каторы, то як свіня нарежыцца».
— «Праўда, панічка, праўда! Пад’еў так уставай», пірарваў размову парабак Халімон.
Гаспадыня закусіла палец і вытрэшчылася. Відаць Халімонава, размова не спадабалася:
Ей хацелася пагаманіць, даняць, высказаць, што мужыкі і так здурэны, а тут Халімон слова рэкнуў, паказаў спіну, і ўсе за ім.
Застаўся толькі Пранусь.
Сьцямнела. Кругом было ціха, ціха, толькі праз атчыненае вакно данасіўся хрыпаты голас дзеркача.
«А і ты тут? з радасьцю адазваўся Пранусь, гледзючы ў цёмны абшар. Можа ты с Красналук, завітаў сюды, з матчыным жаданьнем, а можа твой брат дзеркачыў у нас у хмызнячку.
Ну яшчэ раз дзергані, яшчэ, яшчэ!»
І яму ўспомнілась родная вёска, маці дзеці і, хоць беднае, але спакойнае жыцьцё.
