«Туды, сынку, туды!» камандаваў дзед, прыплюшчыўшы вока, «гані, гані красулю, у шкоду пойдзе. Вось так! вось так! ну а цяпер хадзі тко сюды, у мяне і сальца скібінка ёсь».
Пранусь угрыньнем падбег к дзеду, весяла пазіраючы яму ў вочы. «Як табе лепі падабаіцца, ці са скуркай, ці не.
— «У мне ўсё роўна, як дасьцё, так і добра». Дзед, атшматаўшы кавалак сала, падаў Пранусю, а сам сквапна углядаўся, як спраўлялася галоднае дзіцянё.
«Не спешайся, сынку, не спешайся! ў карк ніхто не валіць.
А любіш, гапцюль, сала, нібы кот. Гэтаж кума, дай Божэ ей здароўе, патрактавала, а ты пэўне падумаў, што пані раздабрухалася… не, гэткай ласкі ні водзін не даслужыўся. Тут так: добра, добра, а не-каленкам, ды вон. Ну пагонім дамоў, пара, здаецца».
Пранусь ўзарваўся як пчала і заляскаў пугай па мураўцэ. «Дамоў! дамоў!» разлегался яго звонкі голас па полі.
«Ну, ты напаі быдла, а я пайду гляну, можа крупнік заждаўся на нас», і барадач зацюхціў лапцямі па зямлі, падымаючы слупы пылу за сабою.
«Што выхартаваўся?» спыталася пані, як убачыла яго пакалмачэную бараду у дзьверах.
Заві хлапца сюды! трэба пабачыць яго»
— «Зараз, панюхна зараз! Эй, карантыш, сюды, сюды, косьці, госьці, гвоздзі, ўсё паядзім»!
Пранусь увыйшоў. «А, і ты тут, ну а як жэ служба? я і не пыталася».
— «А нішто сабе, але каб свая гаспадарка была, ведама лепі», бойка атказаў Пранусь.
— «Што-ж бы гэта было, каб усякі сваю гаспадарку меў, гдзе-ж бы работніка набралася?
Так вось, маленькі гаспадарок, да восені паганяе быдла, а после я цябе сюды забяру, да цяжкай працы; слабы яшчэ, а для мяне якраз паслугач.»
