ках дзядзька, а после і кажэ: «хоць і дрэннінька было тут, але падзякаваць мы павінны; так ня можна».
Барадач не зразу скрануўся, абмацаўшы скрыўленую сківіцу, і пустое мейсцо ў зубах, ён усё чмыхаў ў нос, але як убачыў, што Пранусь скрыўся ў дзверах, пайшоў і сам туды.
«Даруйце нам», казалі яны; можа мы ўгнявілі паноў, ведама, простые людзі…
Подабаўся дужа паном дзяцінны падзякуй, у ім яны бачылі шчырую не падрабляную праўду і за гэта Пранусь дастаў гасцінца два рублі, а барадач рубель.
Скрануліся…
Мінуўшы браму, барадач зьвярнуўся да Прануся і кажэ: «ведаеш, сынку, хоць і казала пані, што я гультай пьяніца, але гэта не праўда, сам жэ бачыў, год разам жылі, капейкі не пусьціў нікуды, збіраў, як мог, і праз гэткае жыцьцё, дзякаваць Богу, маю з сабой капейку, ўсё, сынку, табе атдам, не пакінь толькі мяне старога.»
Пранусь маўчаў і цалаваў дзеда рукі. «Пакуль буду жыць, не пакіну, дзядзічка, вас.»
Прысхалі ў Красналукі і ўвыйшлі ў хату. Маці з радасці аслупела, як бачыла, што сын як сарока падбег к ей.
Пыталася пра ўсё, што толькі прышлося яму убачыць на службе.
«А хто-ж будзе гэта?» спыталася яна у Прануся, паказываючы на бородача, што поркаўся па клумках.
Пранусь з малога да вяліка давёў маццэ пра асаблівую шчырасьць гэтаго чэлавека і пры гэтым сказаў, што даў слова не пакінуць яго аж да смерці, як бы ні жылося.
Старая угледалася на госьця і ня ведала, што распачаць, твар яго надта быў падобны да нябошчыка мужа і наводзіў на яе сэрцэ тую боль, каторая крыху прызабылася.
Далі болі разгутарыліся, пра жыцьцё яго брата.
«Не памятую, казаў барадач, хлопцамі ў свет разыйшліся, казалі людзі памёр пад дрэвам, а дзе і як, ня ведаю…
