Старонка:Маладая Беларусь (1912—1913). Сшытак 3.pdf/60

Адна памятка ў мяне ёсь, крыжык выцінаны, надта даўны, гэта яшчэ бацька, як нас благаславіў то абодвым на шыі панадзеваў, мой то вось дзе, а братні, пэўне разам у магіле.»

Глянуўшы на крыжык, у старой затрэсліся рукі і слёзы пасыпаліся з вачэй, нічога ні кажучы яна павела рукою па грудзях, дастала аттуль крыжык і кажэ: ня гэты?

Барадач глянуў і заплакаў. Гэты сам, гэты, знача тут мой брат жыў і памёр, так во гдзе яго кроў, во як. Хапіў Прануся на рукі і пачаў моцна цалаваць…